Korpus Straży Granicznej w okresie międzywojennym 2 Rzeczpospolitej (zorganizowany w kwietniu 1928 na bazie struktur Straży Celnej) był organem powołanym głównie do ochrony południowych, zachodnich i północnych granic z Niemcami, Czechosłowacją i z Rumunią.

SG miała charakter półwojskowy, od 1936 r. wojskowy. Z uwagi na wykonywane obowiązki służbowe i realizacje zadań dla trzech ministerstw (Ministerstwa Spraw Wojskowych, Ministerstwa Skarbu i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych) SG prowadziła również wywiad wojskowo-celny. Strażnicy graniczni – czynnie włączyli się w pracę wywiadowczą jak i kontrwywiadowczą dla Oddziału II Sztabu Głównego WP.

W latach 1928–1939 w Wieluniu funkcjonował sztab Inspektoratu Granicznego nr 13 podległy Wielkopolskiemu Insp. Okręgowemu w Poznaniu. Inspektorat składał się wówczas z 4 Komisariatów SG „Dzietrzkowicach”, „Praszce”, „Rudnikach” i „Pankach” (do 1934), a od 1934 r. przydzielono z Inspektoratu Granicznego „Ostrów” Kom. w Laskach/Łęce Opatowskiej.

Poszczególne komisariaty składały się z kilku Placówek I linii i II linii (wywiadowczej/antyprzemytniczej). W tym okresie pracowało ww. jednostkach granicznych ok. 300 strażników. Najbliższe od Wielunia przejścia graniczne Polski i Niemiec – Rzeszy Niemieckiej zlokalizowane były w Praszce i Goli nad. rz. Prosną.

Audycja zrealizowana przez Fundację Słowem Pisane i Instytut Pamięci Narodowej Delegatura w Opolu
w ramach projektu „Obrońcy naszych polskich granic”.
Projekt sfinansowano ze środków Instytutu Pamięci Narodowej Delegatura w Opolu.